Trzej towarzysze - Erich Maria Remarque - Dopóki człowiek się nie poddaje jest silniejszy niż los

Niby wielkie flamingi płynęły chmury po niebie zielonkawym jak skórka jabłek, ukrywających wąski sierp przybierającego księżyca.


Ale trzeba umieć także przegrywać inaczej nie można by  żyć.


Grunt to nie przywiązywać się do niczego. Do czego się przywiążesz, to chciałbyś zatrzymać. A zatrzymać w życiu nie można nic.


Prawda wyglądała zbyt beznadziejnie i szaro, tylko odblask marzeń był życiem.


Wszystko pięknie, kto jest sam nie może zostać opuszczony.


Ach ten żałosny głód odrobiny ciepła - czyż nie można było mieć koło siebie dwóch rąk i pochylonej twarzy? A może i to tylko jest złudzeniem, rezygnacją, ucieczką? Czy istnieje coś innego niż samotność?


Urodzić się głupcem to nie wstyd , wstyd tylko głupcem umierać.


Niech pan nie przeciąga struny. Umiarkowanie we wszystkim, oto była dewiza mego męża nieboszczyka.


Nie miała złudzeń i wiedziała, że trzeba się będzie nabiedzić, ażeby wyrwać dla siebie ochłap tego, co zwie się szczęściem. Wiedziała także, że trzeba za to płacić z lichwiarskim procentem. Szczęście jest najniepewniejszym na świecie towarem o najwyższej cenie.


Miłość jest cudowna. Ale dla jednego z dwojga zawsze trwa za długo. A ten drugi zostaje wtedy sam i tak brak mu tamtego, że może oszaleć.


Mgła odmieniała wszystko, podnosiła w górę, rozprzęgała, hotel naprzeciwko płynął już jak transatlantyk z oświetlonymi kabinami nad czarnym zwierciadłem asfaltu.


Muszę mieć kogoś, kto mnie zatrzyma i nie puści. Inaczej zginę. Boję się.


Samotność, prawdziwa samotność bez złudzeń, to stan poprzedzający obłęd lub samobójstwo.


Nie ma rzeczy, które mogłyby się ostać czasowi. Nie ma.


Któregoś dnia przyjdzie fala przypływu i porwie ze sobą wszystko.


Byle nie wyrzekać się wolności, jest ona cenniejsza aniżeli miłość.


Życie jest chorobą, a śmierć zaczyna się już w chwili urodzenia. Każde odetchnięcie, każde uderzenie serca jest odrobiną śmierci.


Pieniądze nie czynią człowieka szczęśliwym, ale niezwykle uspokajają.


Zapominanie to tajemnica wiecznej młodości. Człowiek starzeje się tylko dlatego, że pamięta.


To tylko napad wściekłości. Wściekłość należy zwalczać zabawą, a nie gniewem.


Tego rodzaju postępowanie zwie się bohaterską odwagą na straconym posterunku.


Człowiek nie czuje się nigdy samotny kiedy ma przy sobie psa.


Straszne jest tylko nie mieć nic na ci by się czekało.


W jakiś przerażający sposób życie ludzkie skurczyło się do nieszczęsnej walki o podstawy egzystencji.


Nauczyłem się już tej mądrości na wojnie: człowieka pocieszają nie jakieś wielkie rzeczy, ale zawsze niepozorne drobiazgi.


W miłości nie ma rzeczy głupich.


Trudno było doradzić coś temu biedakowi, można go było tylko uspokoić, na resztę musi sam znaleźć receptę. - Musi pan wziąć się  w garść i przetrzymać najbliższe dni.


Dla zranionych uczuć prawda jest zawsze czymś brutalnym, niemal nie do zniesienia.


Dopóki człowiek się nie poddaje jest silniejszy niż los.


Spokój i dzielna postawa są ozdobą żołnierza w ciężkich sytuacjach.


Nauczyłem się nie myśleć więcej,  aniżeli to konieczne.


Ostatecznie człowiek wraca zawsze na stare śmiecie.


- Nie trap się - rzekła Róża - Wszystko przemija.
- Racja. Jest to najpewniejsza prawda na świecie.


Nie ma rzeczy, która  by miała cel. Po co właściwie poniewieramy się po świecie?


Kochanie, ludzie to gorsza trucizna aniżeli alkohol i tytoń.


Gdyby tylko człowiek wiedział, co jest po tamtej stronie? Czy wierzysz, że istnieje jakiś dalszy ciąg?
- Życie jest tak podle zrobione, że nie może się tutaj kończyć.


Erich Maria Remarque - "Trzej towarzysze"